Σε αυτό το πλαίσιο μικροϊδιοκτήτες νοικιάζουν σπίτια χρέπια για 600+ ευρώ, ενώ μεγάλες πολυεθνικές αγοράζουν ακίνητα, ειδικά στην περιοχή του κέντρου, με στόχο την ανάπτυξη του αστικού τουρισμού, εξωθώντας φτωχές, μετανάστριες-ες και χρήστες εκτός του αστικού ιστού. Εκκενώσεις καταλήψεων και πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας έρχονται να ολοκληρώσουν την επίθεση του κράτους ενάντια στο δικαίωμα της στέγασης. Το παράδειγμα τις επίθεσης του κράτους τις προηγούμενες μέρες στην γειτονιά των κατειλημμένων Προσφυγικών είναι ενδεικτικό. Πάρκα, πλατείες και δημόσιοι χώροι δίνονται ως φιλέτο σε μεγάλους επενδυτές, στερώντας τους χώρους συνύπαρξής μας. Οι εταιρίες ρεύματος, υποστηριζόμενες από την πολιτική του ελληνικού κράτους, κερδοσκοπούν εις βάρος μας, με την τιμή της κιλοβατώρας να έχει ανέβει κατακόρυφα. Με την λογική των επιδομάτων το κράτος έρχεται να δώσει “λύση”, μετακυλίοντας όλο το κόστος πάνω μας, εξασφαλίζοντας τον κύκλο της κατανάλωσης και τα κέρδη των αφεντικών.
Για το κράτος η απειλή είμαστε όλες και όλοι εμείς που δυσφορούμε μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που διαμορφώνεται, οι μετανάστες, οι άνεργες και άεργες, οι φτωχοί. Η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από περισσότερη καταστολή και μπάτσους μαζί με μπόλικο εθνικό αφήγημα. Από το μεταναστευτικό και την διαχείριση της πανδημίας μέχρι σήμερα βλέπουμε το κράτος να χρησιμοποιεί μια πολεμική ρητορική (μετανάστες όπλα της Τουρκίας, ιός ως αόρατος εχθρός) με σκοπό τόσο να συσπειρώσει τα πιο συντηρητικά ακροατήρια απέναντι σε ένα κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια και ευημερία όσο και να διευρύνει τα πλαίσια ελέγχου και κυριαρχίας. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι μια πιο «κοινωνική» κρατική διαχείριση θα καταφέρει να λύσει το πρόβλημα, καθώς φαίνεται ότι οι κρίσεις αποτελούν μια επαναλαμβανόμενη κανονικότητα η οποία εναλλάσσεται με μικρές περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης. Η δομική κρίση της κεφαλαιακής αναπαραγωγικής σχέσης δεν μπορεί να ξεπεραστεί και μάλλον η όποια πολιτική διαχείριση απλά σπρώχνει το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλάκι.
Επειδή όμως το πλαίσιο το οποίο μας ετοιμάζουν δεν μας χωράει και η επιβίωση με επιδόματα και καλάθια δεν μας αρκεί, θα βρούμε τις δικές μας συλλογικές απαντήσεις και αντιστάσεις. Οι τιμές δεν θα πέσουν από μόνες τους και καμία κυβέρνηση δεν θα έρθει να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Μόνο μέσα από τη δημιουργία των δικών μας κοινοτήτων αγώνα και αλληλεγγύης στις γειτονίες και στους χώρους εργασίας μας, μέσα από τη συλλογικοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών μας, μπορούμε να δούμε μια διαφορετική και βιώσιμη προοπτική. Μόνο οι δικές μας αντιστάσεις και αδιαμεσολάβητοι αγώνες ―είτε αυτές είναι απαλλοτριώσεις σε super market, αρνήσεις πληρωμών, αυτομειώσεις, είτε πείραγμα στα ρολόγια, ρευματοκλοπή κ.λπ.― μπορούν να καλυτερεύσουν τους όρους με τους οποίους ζούμε και υπάρχουμε. Γιατί έχουμε κουραστεί απλά να επιβιώνουμε. Τώρα ήρθε η ώρα ζήσουμε!
Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας την άλλη.
Κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονία, τη κρίση να πληρώσουν ιδιοκτήτες και αφεντικά.