Στις ράγες, στα σύνορα, στα νοσοκομεία, κάθε μέρα κι άλλη μία κρατική δολοφονία.
Γιατί ποτέ και τίποτα δεν αποτέλεσε «δυστύχημα», αλλά δολοφονίες υπέρ της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της διατήρησης των δομών του. Κάθε φορά η λογική είναι η ίδια και όλες περνάνε πάνω από τα σώματά μας. Η λογική είναι απλή: κερδοφορία για τις επιχειρήσεις και το κεφάλαιο εν γένει σε συνδυασμό με κρατικές πολιτικές που την εξασφαλίζουν. Οι συνέπειες για την τάξη μας πολλαπλές, βαφτισμένες ως ατυχήματα, ως διεθνείς συγκυρίες, ως φυσικά αίτια.
Το παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης της ΤΡΑΙΝΟΣΕ αποτελεί ένα από τα δεκάδες παραδείγματα μεταβίβασης ή ξεπουλήματος υποδομών και βασικών κλάδων σε ιδιωτικές εταιρίες. Τα επακόλουθα είναι γνωστά: μαζικές απολύσεις που οδηγούν σε υποστελέχωση βασικών τομέων, ώθηση του κόστους συντήρησης και ασφάλειας στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα, υψηλές τιμές κατανάλωσης. Αποτέλεσμα: οι πανηγυρισμοί του υπουργού εργασίας Χατζηδάκη για την εξυγίανση και την υψηλή κερδοφορία της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Δεύτερο αποτέλεσμα: σειρά μικροατυχημάτων και εκτροχιασμών με αποκορύφωμα το πρόσφατο «δυστύχημα». Ανάλογα παραδείγματα αποτελούν οι ιδιωτικοποιήσεις των τελευταίων 20 χρόνων: Ολυμπιακή, αστικές συγκοινωνίες, ιδιωτική εκπαίδευση, ιδιωτικά νοσοκομεία, ΔΕΗ και πρόσφατα η συζήτηση περί ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ κλπ.
Το ζήτημα δεν τελειώνει με το να απαιτήσουμε την παύση των ιδιωτικοποιήσεων και το δημόσιο έλεγχο βασικών αγαθών. Ήδη γνωρίζουμε πως η λογική κερδοφορίας του κεφαλαίου και η κρατική πολιτική διαπλέκονται. Το ίδιο το κράτος αποτελεί έναν οικονομικό οργανισμό με έσοδα και έξοδα. Και έχουμε ήδη βιώσει τι σημαίνει περικοπή του κοινωνικά μη αναγκαίου κόστους, είτε αυτό σημαίνει διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας, είτε υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Εξίσου είδαμε τον υποστηρικτικό του ρόλο στην κερδοφορία του ιδιωτικού κεφαλαίου με την απελευθέρωση των πλειστηριασμών για τη διάσωση των τραπεζών, με την απορύθμιση της αγοράς ενέργειας με το υψηλότατο κόστος που συνεπάγεται για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία της ΔΕΗ και των ενεργειακών κολοσσών.
Η ώθηση του κόστους στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα, ακόμα κι αν αυτό αφορά αναγκαία κόστη για την ασφάλεια είναι ένα αναγκαίο κακό που θα περάσει πάνω από τα σώματά μας και πρέπει να το αποδεχτούμε. Το είδαμε πολλές φορές. Πριν μερικές εβδομάδες στους σεισμούς της Τουρκίας. Κτίρια που δεν τηρούσαν προδιαγραφές, που πρωτόκολλα ασφαλείας παρακάμφθηκαν για την κερδοφορία των κατασκευαστικών επιχειρήσεων. Αποτέλεσμα, δεκάδες χιλιάδες νεκροί. Το είδαμε στα χρόνια της πανδημίας. Υποστελέχωση νοσοκομείων, ανύπαρκτες ΜΕΘ χωρίς εξοπλισμούς. Αποτέλεσμα, το ίδιο. Το είδαμε την περασμένη βδομάδα. Μείωση κατά χιλιάδες του προσωπικού της ΟΣΕ, ανάθεση έργου σε ιδιωτικές εταιρίες των συστημάτων σήμανσης που δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Αποτέλεσμα, ξανά το ίδιο.
Όλα τα παραπάνω εν ολίγοις σημαίνουν πως η απαίτηση για την εξασφάλιση υψηλής κερδοφορίας για το κεφάλαιο και η πολυπόθητη εθνική ανάπτυξη δεν θα υπολογίσει καμία παράπλευρη απώλεια. Τι μπορούν να σημαίνουν εν τέλει μπροστά στο γενικό εθνικό συμφέρον, στην εθνική ανάπτυξη και στη συνοχή της κοινωνίας. Μπροστά σε αυτό η ευθύνη θα αποδοθεί κάθε φορά σε τυχαίους παράγοντες. Θα φταίει η παγκόσμια συγκυρία μιας πανδημίας, θα φταίει μια φυσική καταστροφή, θα πρόκειται για ένα απλό ανθρώπινο λάθος. Κάθε φορά, μπροστά σε ένα «δυστύχημα», θα ακούσουμε από κάθε επίσημη δημοσιογραφική πηγή για αόριστες ευθύνες, αρκεί η οργή του κόσμου να μην στραφεί προς τον πυρήνα του ζητήματος.
Δεν θα αναζητήσουμε απαντήσεις ούτε σε κυβερνήσεις, ούτε στον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους και του κεφαλαίου. Είδαμε ήδη που οδηγεί ο εκσυγχρονισμός και η εξυγίανση. Πανηγυρισμοί για την εξυγίανση της Τραινοσε και την κερδοφορία της πριν το «δυστύχημα». Πανηγυρισμοί για την εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών τα χρόνια πριν την πανδημία. Πανηγυρισμοί για τον εξορθολογισμό στην διαχείριση του μεταναστευτικού με τα υπερσύγχρονα camps. Πόσο τυχαία είναι τελικά τα θύματα όλων αυτών των εκσυγχρονισμών; Γιατί σε έναν κόσμο οργανωμένο υπό το πρόσταγμα της κερδοφορίας του κεφαλαίου θα αποτελούμε τις απλές παράπλευρες απώλειες μιας τελικά όχι και τόσο τυχαίας συγκυρίας.
Και σε αυτή την συγκυρία θα πούμε το σύνθημα όπως του αρμόζει: Κράτος και Κεφάλαιο δολοφονούν. Κουραστήκαμε να μετράμε τους νεκρούς μας. Αηδιάσαμε να γινόμαστε θυσία για τα κέρδη τους. Είμαστε θύματα ενός ακήρυχτου κοινωνικού πολέμου. Είτε τα θύματά του αποτέλεσαν οι επιβάτες του τρένου στα Τέμπη, είτε οι πνιγμένοι μετανάστες στο Αιγαίο, είτε οι δολοφονημένοι Ρομά από τους μπάτσους του ελληνικού κράτους, είτε τα θύματα των γυναικοκτονιών, είτε, είτε, είτε.. Είναι όλες τους και όλοι νεκροί της τάξης μας. Νεκροί για τα κέρδη του κεφαλαίου και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή της εθνικής συνοχής του ελληνικού κράτους, και κάθε κράτους.
Η κρατική δολοφονία στα Τέμπη θα μας θυμίζει πάντα πως οι ζωές μας δεν έχουν καμία αξία μπροστά στα κέρδη τους. Δεν αποζητάμε συγνώμες, δικαίωση μέσα στις δικαστικές αίθουσες, δεν ελπίζουμε σε αλλαγές μέσα από εκλογικά πανηγύρια. Απέναντι σε ένα σύστημα εξουσίας που επιβάλλεται και καταστέλλει τα σώματα και τις ζωές μας, θα σταθούμε απέναντι. Θα σταθούμε απέναντι στο σύστημα και στο κράτος που παράγουν θάνατο και ανισότητες, απέναντι στην κοινωνική ειρήνη και στις εθνικές αφηγήσεις που το συντηρούν. Το ένα δίπλα στο άλλο θα κάνουμε το πένθος, και τους φόβους μας οργή, παίρνοντας πίσω τις ζωές μας.
ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ