Mar 15

Απεργιακή συγκέντρωση και απεργιακό μπαρ (16.03)

Δεν θα κηρύξουμε κανένα εθνικό πένθος. Έχουμε ήδη κηρύξει ταξικό πόλεμο.

Κάθε φορά η λογική είναι η ίδια, άλλοτε ηπιότερη και πιο διαχειριστική, άλλοτε ωμή και ξεδιάντροπη. Ήταν ανθρώπινο λάθος, ήταν άτυχη στιγμή. Φταίνε οι μετανάστες που περνάνε παράνομα τα σύνορα. Φταίνε οι ρομά που έκλεψαν βενζίνη. Φταίει η γυναίκα που προκαλούσε. Φταίμε όλες και όλοι για την κακή διαχείριση των οικονομικών μας.

Ποτέ η οπτική δεν θα αντιστραφεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τον κυρίαρχο λόγο. Μόνο εμείς θα βάλουμε την οπτική που αρμόζει, την οπτική των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Γιατί φταίει η λογική αναπαραγωγής του κεφαλαίου και του κράτους. Η λογική που θα θυσιάσει τα πάντα για να εξασφαλίσει τα κέρδη των επιχειρήσεων και τη συνοχή της κοινωνίας. Και ας πάμε όλοι στο διάολο. Είτε αυτό σημαίνει το τεράστιο κόστος διαβίωσης σε βασικά αγαθά και ενέργεια για τη διασφάλιση των κερδών των επιχειρήσεων, είτε τους πλειστηριασμούς και τα υψηλά ενοίκια για τα κέρδη των τραπεζών και των κατασκευαστικών εταιριών, είτε τα δεκάδες θύματα των Τεμπών για τα κέρδη της Hellenic Train.

Τη στιγμή που γίνεται λόγος για νέους τριγμούς στην παγκόσμια οικονομία, για καταρρεύσεις τραπεζών, για ένα νέο κύμα πιέσεων σε τράπεζες και μια διαφαινόμενη παγκόσμια ύφεση, στην πραγματικότητα ακούμε για ένα νέο κύκλο πίεσης κι επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην τάξη μας. Οι προεκλογικές δηλώσεις τόσο της ΝΔ όσο και του Σύριζα για αυξήσεις στον κατώτατο μισθό προσπαθούν να κατευνάσουν και να κατευθύνουν προς την εκλογική λύση την οργή που διαχέεται στους δρόμους τις τελευταίες μέρες.

Οι κυβερνητικές λύσεις, τόσο στη δεξιά όσο και στην αριστερή εκδοχή τους, διατηρούν ακέραιο τον πυρήνα αναπαραγωγής των κερδών του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το κοινωνικό κόστος που επιφέρει. Και αυτό το κοινωνικό κόστος σημαίνει θύματα κοινωνικού πολέμου. Από τους νεκρούς στα Τέμπη, τους μετανάστες στα σύνορα, νεκρούς Ρομά από σφαίρες μπάτσων. εργατικά «ατυχήματα», μέχρι άτομα που δεν μπορούν να διασφαλίσουν βασικά είδη επιβίωσης, είναι θύματα τις εκάστοτε διαχειριστικής λογικής του ελληνικού κράτους. Είναι θύματα της τάξης μας.

Η δικιά μας λύση στην κρίση τους μίσος ταξικό. Να οργανωθούμε στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές μας. Μέσα από τη συλλογικοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών μας και τους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες διεκδικούμε τα αυτονόητα. Και ας είμαστε ρεαλιστές. Τα θέλουμε όλα!

Απεργιακή Συγκέντρωση, 12.00 (Χαυτεία)

Απεργιακό Μπαρ, 18.00 (Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος Στέγαστρο)

Mar 08

Δεν θα κηρύξουμε κανένα εθνικό πένθος. Έχουμε ήδη κηρύξει ταξικό πόλεμο.

Κάθε φορά η λογική είναι η ίδια, άλλοτε ηπιότερη και πιο διαχειριστική, άλλοτε ωμή και ξεδιάντροπη. Ήταν ανθρώπινο λάθος, ήταν άτυχη στιγμή. Φταίνε οι μετανάστες που περνάνε παράνομα τα σύνορα. Φταίνε οι ρομά που έκλεψαν βενζίνη. Φταίει η γυναίκα που προκαλούσε. Φταίμε όλες και όλοι για την κακή διαχείριση των οικονομικών μας.

Ποτέ η οπτική δεν θα αντιστραφεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τον κυρίαρχο λόγο. Μόνο εμείς θα βάλουμε την οπτική που αρμόζει , την οπτική των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Γιατί φταίει η η λογική αναπαραγωγής του κεφαλαίου και του κράτους. Η λογική που θα θυσιάσει τα πάντα για να εξασφαλίσει τα κέρδη των επιχειρήσεων και τη συνοχή της κοινωνίας. Και ας πάμε όλοι στο διαολο.

Για τα θύματα των κερδών της Hellenic Train. Για τις δεκάδες γυναικοκτονίες. Για τις χιλιάδες νεκρές μετανάστριες στα σύνορα. Για όλες και όλους που ασφυκτιούμε στη μισθωτη σκλαβιά. Για όλους τους λόγους του κόσμου. Για να αναδείξουμε επιτέλους την οπτική της τάξης μας. Όλες και όλοι στην απεργία.

Feb 06

Αφισοκόλληση για πληθωρισμό και ακρίβεια

Αυξήσεις στα ενοίκια, στο ρεύμα, στις τιμές, εξώσεις, εκκενώσεις καταλήψεων, επενδύσεις, gentrification, πολεμικές επενδύσεις, εθνικιστικές αφηγήσεις  αποτελούν κομμάτι του πολέμου του κεφαλαίου απέναντι σε όλα μας. Μας λένε να κάνουμε υπομονή, και  να βάλουμε πλάτη ώστε να ξεπεραστεί μια ακόμα κρίση! Τα κυρίαρχα μέσα μας πουλάνε το παραμύθι ότι για την ακρίβεια ευθύνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία. Σε μας είναι ξεκάθαρο ότι οι συνεχείς κρίσεις του κεφαλαίου και οι πολιτικές διαχείρισης τους από το κράτος ευθύνονται για την άνοδο του κόστους  ζωής.

Ξέρουμε ότι μέσα σε ένα πλαίσιο καπιταλιστικής ανάπτυξης η απειλή είμαστε όσα δυσφορούμε,  οι μετανάστες, οι άεργες και άνεργες , οι φτωχοί. Ξέρουμε ότι οι κρίσεις αποτελούν μια επαναλαμβανόμενη κανονικότητα η οποία εναλλάσσεται με μικρές περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης και έτσι δεν αναζητάμε σωτήρες.  Η δημιουργία των δικών μας κοινοτήτων αγώνα και αλληλεγγύης στις γειτονίες και στους χώρους εργασίας μας είναι η μόνη προοπτική . Απαλλοτριώσεις σε super market, αρνήσεις πληρωμών, αυτομειώσεις, πείραγμα στα ρολόγια και ρευματοκλοπή μπορούν να καλυτερεύσουν τους όρους με τους οποίους ζούμε και υπάρχουμε. Γιατί έχουμε κουραστεί απλά να επιβιώνουμε. Τώρα ήρθε η ώρα να ζήσουμε!

Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας την άλλη.

Κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονία, τη κρίση να πληρώσουν ιδιοκτήτες και αφεντικά

Jan 22

Οι μπάτσοι εκτελούν, το κράτος επιβραβεύει

Σχεδόν ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του ρομά Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα, ο  Κώστας Φραγκούλης πυροβολείται από μπάτσους για 20 ευρώ βενζίνη στη Θεσσαλονίκη και λίγες μέρες μετά ανακοινώνεται ο θάνατός του. Παράλληλα το κράτος αποφασίζει την έκτακτη ενίσχυση των μπάτσων και των λιμενικών με 600 ευρώ για την “βοήθεια” που δίνουν στις παράνομες επαναπροωθήσεις, στους πνιγμούς και στην καταστολή προσφύγων-ισσων, μεταναστ(ρι)ων.

Πλήρως εφησυχασμένοι ότι κράτος, αστική δικαιοσύνη και ΜΜΕ θα καλύψουν και θα ξεπλύνουν τη δολοφονία, οι μπάτσοι πυροβολούν έναν 16χρονο πισώπλατα στο κεφάλι. Για το κράτος και τους μηχανισμούς του η ζωή ενός ρομ κοστολογείται φθηνότερα από 20 ευρώ, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τα ρατσιστικά και ταξικά κίνητρά τους.

Ο κοινωνικός πόλεμος διεξάγεται αδιάκοπα γύρω μας απέναντι σε πολλαπλά κομμάτια της κοινωνίας. Μετανάστ(ρι)ες, πρόσφυγες, τοξικοεξαρτημένα άτομα, ρομά, άστεγοι και lgbtqi+ άτομα καταστέλλονται, φυλακίζονται και δολοφονούνται. Από τον Έβρο και το Αιγαίο μέχρι τα κέντρα των πόλεων το ελληνικό κράτος δολοφονεί οποιοδήποτε αποκλίνει από τον πατριαρχικό, εθνικιστικό, ταξικό και καπιταλιστικό πυρήνα του και «απειλεί» την εύθραυστη έννοια της ασφάλειας του Έλληνα πολίτη. Και στο όνομα της ασφάλειας αυτής ο εξοπλισμός και η καταστολή εντείνονται, ενισχύοντας στρατό και αστυνομία, αγοράζοντας πολεμικό εξοπλισμό, καλύπτοντας και ξεπλένοντας τη βία και τις δολοφονίες που το ίδιο διαπράττει. Η «απειλή» και οι «εχθροί» όμως, με όποια ιδιότητα παρουσιάζονται κάθε φορά, έχουν κοινό παρονομαστή την τάξη τους, την τάξη των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων που ασφυκτιούν, που αντιδρούν στην καταπίεση και την περιθωριοποίηση που τους επιβάλλουν.  Είναι οι αόρατοι και οι αόρατες, οι πολίτες δεύτερης κατηγορίας που δεν ταιριάζουν στις κυρίαρχες νόρμες και επιταγές. Κάποιοι έχουν όνομα ( Σαμπάνης, Φραγκούλης, Μάγγος, Γρηγορόπουλος κ.λ.π.) και κάποιων δεν θα το μάθουμε ποτέ (μετανάστριες-ες και πρόσφυγες-ισσες στο Αιγαίο και στον Έβρο).

Βιώνοντας την κατάσταση αυτή από την πλευρά των καταπιεσμένων δε μπορούμε παρά να αντισταθούμε στον πόλεμο και τον κοινωνικό κανιβαλισμό που μας επιβάλλουν, μέσα από πολύπλευρους αγώνες για μια κοινότητα που δε χωρά διακρίσεις ντόπιου και ξένου, «κανονικού» και «μη κανονικού». Χτίζουμε πολυεθνικές, πολύμορφες και αυτόνομες κοινότητες, για να σταματήσουμε να μετράμε νεκρούς και νεκρές, για να ζούμε ελεύθερα, για να διαλύσουμε όλες τις μορφές αυτού του κόσμου που δε μας χωρά.

ΣΦΑΙΡΕΣ ΓΙΑ ΒΕΝΖΙΝΗ ΚΑΙ ΔΩΡΟ ΕΝΑΣ ΜΙΣΘΟΣ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΙ Ο ΑΝΤΙΤΣΙΓΓΑΝΙΣΜΟΣ

ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΕΝΖΙΝΗ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΡΟΜΑ

ΓΙΑ ΕΝΑ 20ΑΡΙΚΟ ΡΙΧΝΟΥΝ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ ΜΠΑΤΣΟΙ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΜΑΣ ΝΕΚΡΟ.

 

Nov 16

ΠΟΛΛΗ ΗΣΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ

Από την κρίση ως διακοπή της κανονικότητας έχουμε προ πολλού περάσει στην κανονικότητα της κρίσης. Όπως και να ονομάζεται σε κάθε περίπτωση, από τους μπάτσους και τον έλεγχο της υγειονομικής κρίσης μέχρι την ακρίβεια, τα υψηλά ενοίκια της οικονομικής και ενεργειακής κρίσης, τα αποτελέσματα είναι μια αμείωτη επίθεση απέναντι στους  μισθούς, στην καθημερινότητα και εν ολίγοις στην τάξη μας. Στην προσπάθεια του κράτους να διατηρήσει τον ρόλο τους ως μοναδικός και ικανότερος προστάτης – εγγυητής των ζωών μας το πλαίσιο νόμου και τάξης γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό και ο ζωτικός μας χώρος συρρικνώνεται…

Παρ’ όλα αυτά βλέπουμε πολλή ησυχία. Και σ’ εμάς η ησυχία αρέσει μόνο στο σινεμά και στο θέατρο. Δεν μας αρέσει η ησυχία όταν δουλεύουμε με μισθούς χαρτζιλίκι, ανασφάλιστα και εξαντλητικά ωράρια γιατί το αφεντικό ‘’δεν βγαίνει’’, όταν η σίτιση και η στέγαση είναι το στοίχημα του μήνα, όταν οι μπάτσοι και οι φασίστες καταλαμβάνουν το δημόσιο χώρο μας, όταν μας λένε για το δύσκολο χειμώνα που έρχεται, όταν μας μαθαίνουν να επιβιώνουμε αντί να ζούμε…

Ξέρουμε ότι δεν θα μας σώσουν τα κρατικά επιδόματα, δεν έχουμε αυταπάτες ότι η αστική δικαιοσύνη θα τσακίσει το φασισμό και μια πιο δίκαιη κρατική διαχείριση θα έρθει να τα φτιάξει όλα (μην ξεχνιόμαστε, είναι και χρονιά εκλογών…). Αυτή την ησυχία θέλουμε να σπάσουμε, είτε αυτό σημαίνει να ‘’λερώνουμε’’ τους τοίχους με συνθήματα και να διεκδικούμε το δημόσιο χώρο στις γειτονιές μας, είτε να συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας, είτε να οργανωνόμαστε και να αντιστεκόμαστε στους χώρους εργασίας.

Ενάντια σε κράτος και αφεντικά, κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά.