Από την κρίση ως διακοπή της κανονικότητας έχουμε προ πολλού περάσει στην κανονικότητα της κρίσης. Όπως και να ονομάζεται σε κάθε περίπτωση, από τους μπάτσους και τον έλεγχο της υγειονομικής κρίσης μέχρι την ακρίβεια, τα υψηλά ενοίκια της οικονομικής και ενεργειακής κρίσης, τα αποτελέσματα είναι μια αμείωτη επίθεση απέναντι στους μισθούς, στην καθημερινότητα και εν ολίγοις στην τάξη μας. Στην προσπάθεια του κράτους να διατηρήσει τον ρόλο τους ως μοναδικός και ικανότερος προστάτης – εγγυητής των ζωών μας το πλαίσιο νόμου και τάξης γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό και ο ζωτικός μας χώρος συρρικνώνεται…
Παρ’ όλα αυτά βλέπουμε πολλή ησυχία. Και σ’ εμάς η ησυχία αρέσει μόνο στο σινεμά και στο θέατρο. Δεν μας αρέσει η ησυχία όταν δουλεύουμε με μισθούς χαρτζιλίκι, ανασφάλιστα και εξαντλητικά ωράρια γιατί το αφεντικό ‘’δεν βγαίνει’’, όταν η σίτιση και η στέγαση είναι το στοίχημα του μήνα, όταν οι μπάτσοι και οι φασίστες καταλαμβάνουν το δημόσιο χώρο μας, όταν μας λένε για το δύσκολο χειμώνα που έρχεται, όταν μας μαθαίνουν να επιβιώνουμε αντί να ζούμε…
Ξέρουμε ότι δεν θα μας σώσουν τα κρατικά επιδόματα, δεν έχουμε αυταπάτες ότι η αστική δικαιοσύνη θα τσακίσει το φασισμό και μια πιο δίκαιη κρατική διαχείριση θα έρθει να τα φτιάξει όλα (μην ξεχνιόμαστε, είναι και χρονιά εκλογών…). Αυτή την ησυχία θέλουμε να σπάσουμε, είτε αυτό σημαίνει να ‘’λερώνουμε’’ τους τοίχους με συνθήματα και να διεκδικούμε το δημόσιο χώρο στις γειτονιές μας, είτε να συλλογικοποιούμε τις ανάγκες μας, είτε να οργανωνόμαστε και να αντιστεκόμαστε στους χώρους εργασίας.
Ενάντια σε κράτος και αφεντικά, κοινότητες αγώνα σε κάθε γειτονιά.
