Δεν θα κηρύξουμε κανένα εθνικό πένθος. Έχουμε ήδη κηρύξει ταξικό πόλεμο.
Κάθε φορά η λογική είναι η ίδια, άλλοτε ηπιότερη και πιο διαχειριστική, άλλοτε ωμή και ξεδιάντροπη. Ήταν ανθρώπινο λάθος, ήταν άτυχη στιγμή. Φταίνε οι μετανάστες που περνάνε παράνομα τα σύνορα. Φταίνε οι ρομά που έκλεψαν βενζίνη. Φταίει η γυναίκα που προκαλούσε. Φταίμε όλες και όλοι για την κακή διαχείριση των οικονομικών μας.
Ποτέ η οπτική δεν θα αντιστραφεί από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και τον κυρίαρχο λόγο. Μόνο εμείς θα βάλουμε την οπτική που αρμόζει, την οπτική των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Γιατί φταίει η λογική αναπαραγωγής του κεφαλαίου και του κράτους. Η λογική που θα θυσιάσει τα πάντα για να εξασφαλίσει τα κέρδη των επιχειρήσεων και τη συνοχή της κοινωνίας. Και ας πάμε όλοι στο διάολο. Είτε αυτό σημαίνει το τεράστιο κόστος διαβίωσης σε βασικά αγαθά και ενέργεια για τη διασφάλιση των κερδών των επιχειρήσεων, είτε τους πλειστηριασμούς και τα υψηλά ενοίκια για τα κέρδη των τραπεζών και των κατασκευαστικών εταιριών, είτε τα δεκάδες θύματα των Τεμπών για τα κέρδη της Hellenic Train.
Τη στιγμή που γίνεται λόγος για νέους τριγμούς στην παγκόσμια οικονομία, για καταρρεύσεις τραπεζών, για ένα νέο κύμα πιέσεων σε τράπεζες και μια διαφαινόμενη παγκόσμια ύφεση, στην πραγματικότητα ακούμε για ένα νέο κύκλο πίεσης κι επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην τάξη μας. Οι προεκλογικές δηλώσεις τόσο της ΝΔ όσο και του Σύριζα για αυξήσεις στον κατώτατο μισθό προσπαθούν να κατευνάσουν και να κατευθύνουν προς την εκλογική λύση την οργή που διαχέεται στους δρόμους τις τελευταίες μέρες.
Οι κυβερνητικές λύσεις, τόσο στη δεξιά όσο και στην αριστερή εκδοχή τους, διατηρούν ακέραιο τον πυρήνα αναπαραγωγής των κερδών του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το κοινωνικό κόστος που επιφέρει. Και αυτό το κοινωνικό κόστος σημαίνει θύματα κοινωνικού πολέμου. Από τους νεκρούς στα Τέμπη, τους μετανάστες στα σύνορα, νεκρούς Ρομά από σφαίρες μπάτσων. εργατικά «ατυχήματα», μέχρι άτομα που δεν μπορούν να διασφαλίσουν βασικά είδη επιβίωσης, είναι θύματα τις εκάστοτε διαχειριστικής λογικής του ελληνικού κράτους. Είναι θύματα της τάξης μας.
Η δικιά μας λύση στην κρίση τους μίσος ταξικό. Να οργανωθούμε στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές μας. Μέσα από τη συλλογικοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών μας και τους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες διεκδικούμε τα αυτονόητα. Και ας είμαστε ρεαλιστές. Τα θέλουμε όλα!
Απεργιακή Συγκέντρωση, 12.00 (Χαυτεία)
Απεργιακό Μπαρ, 18.00 (Αυτοδιαχειριζόμενος χώρος Στέγαστρο)